پارادوکس‌های واهی

جهانی به ظاهر متناقض که شعار یکی منطق و دیگری اخلاق ولی در استیلا بر کتابت و قرائت مشترک‌اند. تظاهر به چنین تضادی منبع کیف هر دو است و عالم در بند چنین کیدی، امیدوار تعادل و تعالی این دو است. خالقان می‌نویسند و زیردستان می‌خوانند. منتقد نامدار ملعبه‌ی حفظ تمدن و معترض واقعی پنهان از دیدگان است. شعف واقعی در افشای شید این دو جهان است، و خطر واقعی آدمی در این پندار است که در پایان شید و کید خود واقع است.