هذیان و اذعان!
پرسش: تاکید اکید شما من باب «تداعی آزاد» برای چیست؟!
تداعی: تداعی آزاد امری تاکیدی نیست، یعنی اینطور نیست که با یک اصولی که به نام تداعی آزاد تعریف شده، آزادانه تداعی کرد، به بیانی دیگر امر ارادی نیست که در کنترل سوژه باشد!
گرچه در ساحت نظری و بالینی «روانکاوی» به آنالیزان گفته می‌شود هر آنچه را که به ذهنش می‌آید تداعی کند ولی آنچه رخ می‌دهد را هیچکس «نمی‌داند»، از این رو تداعی آزاد معطوف به زمان آینده است که روش و محتوای آن نامشخص است!
چنین امری در ساحت «سیاست» هم قابل رویت است، طبق تجربیات و یافته‌های علمی عمل می‌شود ولی آنچه رخ می‌هد همیشه «غیرمنتظره» است!
هر چند آدمی در ماست‌مالی کردن ماجرای پیش‌رو استادانه عمل می‌کند!!
واکنش تکراری و تهوع‌آور آدمی؛ « من از ابتدا می‌دانستم....»
تداعی آزاد این امکان را برای سوژه فراهم می‌کند که اتفاقات غیرمنتظره را ببیند!
تنها سوژه روانکاوی به واقع سورپرایز می‌شود و به آن اذعان می‌کند!
فرق هذیان و اذعان هم در همین است!
