پایان قرائت و کتابت

سمپتوم خواستنی‌ترین اعتراض آدمی برای خروج از تکرار مکررات یک ساختار است، شاهد آن را می‌توان در اشتیاق به نابودی نظم زمین و زمان دید. شوق قرائت و کتابت “پایان هستی”رو به اتمام است چراکه اروتیک ذهنی رو به پایان است، گرچه خیال تناسخ در مقطعی راه‌گشا بود ولی عینیت تن را آرزوست. فجایع زمینی رو به فزونی است هر چند مجامع جهانی علیه شوق نهانی در حال نمایش باشند. طالبان طالب خروج از عروج‌اند، هر چند فاتح عروض شعری باشند.