پیر فرتوت

سوژه‌ی فرتوت که از ژرف شدن رابطه گریزان است، جنس ناساز را به حمالی می‌طلبد تا وحشت خود را در شعر “عشق به چشم” به خیال در آورد. کودکی که از ابتدای فیلم در انتهای آن ایستاده است در برابر دوربین خودکامه خاموشی را بر می‌گزیند تا نقاد بزدل در واکاوی او فرو رود. در ساحت واقع، رانه‌ی حرکت من، “من” را در همه‌خواهی و برای همه می‌بیند.