تمنای سقوط

تنها در یک رویای کوتاه درون مرزی است که پیشوا به پیشواز پرسش آید ولی امت به نیابت از او رعشه کنان حمله ور شوند که چرا پیشوا را به پرسش عدم وجه فرو کاستی، گویا خلق را تمنایی فرو ریختن خلقت است. شرح حال اندرون را به زبانی واگذاردن که جای پای اش لرزان است، لاعلاج خالق و مخلوقی که به یقین به آن تکیه دادن. حکیم را ز شک به نطق، شوق شنیدن بیمار است.