امر ناخودآگاه

فرهوشِ پرده‌نشین در خروجی تخیلی از صحنه‌ی درمان، جایگاه شربر بی‌خدا را باز می‌یابد و تداعی آزاد را برای عموم مقدس می‌شمارد، هرچند امثال فروید و لکان هنوز از عموم مستور اند. امر ناخودآگاه کماکان ناخودآگاه می‌ماند.