جشن عدم!

پرسش: چگونه می‌توان از کشتن خود یا دیگری به واقع دست کشید؟!

 

تداعی: وقتی چشم و امید آدمی به «تک» وسواس در رأس باشد، برای به دست آوردن «گوه» آن همدیگر را تکه پاره می‌کنند و برای عایده آن مناسک شکرگذاری بجا می‌آورند!

 

تا وقتی که «جشن‌ها» بازخوانی و رمزگشایی نشوند، قربانی‌ها مکتوم می‌مانند! 

جشن جمعی تنها برای ساختار وسواسی معنا می‌دهد!

 

ضیافت یک هیستریک در گسترش فهم اوست، هر چند به او باشد هر ساختاری به تجزیه کامل می‌رسد!