جایگاه نقد!
پرسش: چه کسی می‌تواند در جایگاه نقد یک خالق بنشیند؟!
تداعی: تنها جایی که به واقع می‌توان از اخلاق سخن راند در موضع خلق یک اثری است، مخلوق کسی است که خود را قربانی دیگری می‌سازد ولی در موضعی که می‌داند «دیگری» هم از آن خلق جدید «هیچ» نمی‌داند با نهایت بی‌رحمی به خالق حادث شده می‌تازد! از این‌رو برای مخلوق تنها چیزی که کار نمی‌کند همان اخلاق و خلق یک اثر است، گرچه مخلوق را به عبادت یک خالق می‌شناسند ولی رانه مخلوق همین «فقدان» اخلاق/خلق است!
از این‌رو، تنها سوژه‌ای توان نقد دارد که یک گام فراتر از خالق پیشین رود، مابقی نظر مخلوق است و به کام مرگ می‌رود!
درمانگری که از تداعی آزاد می‌گریزد اخلاق نشستن با خلق یک اثر را ندارد!
با بازگشت این دو پرسش اساسی(که هستم و چه می‌خواهم) در جهان پیش رو مخلوق را جنونی غریب فرا می‌گیرد، همانطور که پیش‌تر گفتم نتیجه چنین جنونی یک انتخاب است؛ مابین خودکشی یا روانکاوی!
