گفتار و نوشتار در روانکاوی

کلام اشارت می‌کند و نوشتار اثبات آن را عهده‌دار است، کلام زبان بدن است و نوشتار کلام را ثبت می‌کند، از این رو ارتباط کلام و بدن اولیه‌تر است ولی بدون کتابت تحریف کلام اجتناب ناپذیر است، از آنجایی که کتابت ناظر را فرا می‌خواند نمادین‌تر است ولی فراخوانی دال‌ها به میانجی کلام ممکن می‌شود، نوشتار فاعلیت سوژه را زنده نگه می‌دارد.
فاعل در سکس برای ماندگاری احساس فاعلیت نیاز به تعویض ابژه‌ها‌ی جنسی در خیال یا واقع دارد، اگر فاعلیت به واقع نمادین نگردد آدمی در تکراری ناپایان می‌میرد بسان ابژه‌ی به ظاهر نمادین که بنام جنگ با دیو در کردن "دیگری" ناپایان بمیرد.
دیو و دیوان عامل نوشتار و ثبت واقع است، از این حیث خواستنی و عامل تحول و بدنی‌تر است.